"İnsan, şu dinlediği mânâsız şarkılardan başka dayanağının kalmadığını hisseder mi ulan hiç, ne acayip bir hayattır bu böyle!" diye haykırışlar kopar bazen içten içe.
Gelirler böyle toplanıp hep birden. Sanki çok kalacaklarmış gibi. Sanki daha önce çok kalmışlar gibi.
Ama geçer.
Her şey gibi bu da gelip geçicidir.
Gelir.
Ve geçer.
Hiçbir şey o kadar kalıcı olamadı zaten şu metrobüsvari hayatımda. Duraklar sadece durup 30 saniye beklediğim. Binenler inenler. Ve aynı yoldan yüzbininci defa geçiş. Düğmeye basmayı unutup da ineceği durağı kaçıranlarla fazladan bir duraklık saçma bir birliktelik. Zorundalık ve zorunlu karşılıklar ilk durakta indirilecek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder