Küçükken korkarak baktığım yüksek binaların camlarından bakıyorum artık, küçükken korktuğum kalabalık caddelere.
İnip içlerine karışıyorum o saçma balon kalabalığın boş muhabbetlerin gösterişli yabancıların.
Herkesin acelesi var, bekleyenlerin, bekletenlerin, beklenenlerin.
Ve korkutuğum heykel artık sadece yoluma çıkan bir engel, her gün yanından geçtiğim.
Tek ümidim ise kaza yapmadan eve varabilmek.
Akşam karanlığının buğulu camı arkasından gök yüzünden fon şarkısı geliyor kulağıma; Smashing Pumpkins'ten. "Perfect".
Ve tekrarlıyorum, "Perfect?"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder